ZİNDANDAN MEHMED'E MEKTUP

Zindan iki hece. Mehmed'im lafta!

Baba katiliyle baban bir safta!

Bir de geri adam, boynunda yafta...

         Halimi düşünüp yanma Mehmed'im!

         Kavuşmak mı?..Belki ..Daha ölmedim!

Avlu...Bir uzun yol...Tuğla döşeli,

Kırmızı tuğlalar altı köşeli.

Bu yol da tutuktur hapse düşeli...

         Git ve gel...Yüz adım...Bin yıllık konak.

         Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!

Bir alem ki, gökler boru içinde.

Akıl almazların zoru içinde.

Üstüste sorular soru içinde:

Düşün mü, konuş mu, sus mu , unut mu?     

Buradan insan mı çıkar, tabut mu?

Bir idamlık  Ali vardı, asıldı;

Kaydını düştüler, mühür basıldı.

Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.

         Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;

         Bahçeye diktiği üç beş karanfil...

Müdür bey dert dinler, bugün "maruzât"!

Çatik kaş...Hükümet dedikleri zat...

Beni Allah tutmuş kim eder azat?

         Anlamaz; yazsız, pulsuz, dilekçem...

         Anlamaz! ruhuma geçti bilekçem!

Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;

Sayım var, maltada hizaya dizil!

Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!

         İnsanlar zindanda birer kemmiyet;

         Urbalarla kemik, mintanlarla et.

Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat;

Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...

Yalnız seccademin yönünde şefkat.

         Beni kimsecikler okşamaz madem

         Öp beni alnımdan, sen seccadem!

Çaycı, getir ilaç kokulu çaydan!

Dakika düşelim, senelik paydan!

Zindanda dakika farksız aydan

         Karıştır çayını zaman erisin;

         Köpük köpük, duman duman erisin!

Peykeler, duvara mıhlı peykeler;

Duvarda, başlardan yağlı lekeler.

Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler...

         Duvar, katil duvar yolumu biçtin!

         Kanla dolu sünger... Beynimi içtin!

Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;

Tek nokta seçemez dünyada nazar.

Yerinde mi acep,  ölü ve mezar?

         Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz?

         Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?

Ses demir, su demir ve ekmek demir...

İstersen demirde muhali kemir.

Ne gelir ki elden, kader bu, emir...

         Garip pencerecik, küçük, daracık;

         Dünyaya kapalı, Allah'a açık.

Dua, dua, eller karıncalanmış;

Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.

Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...

         Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;

         İplik ki, incecik, örer boşluğu

Ana rahmi zahir, şu bizim koğuş;

Karanlığında nur, yeniden doğuş...

Sesler duymaktayım; Davran ve boğuş!

         Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!

         Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!

Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!

Ölsek de sevinin, eve dönsek de!

Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!

         Yarın elbet bizim, elbet bizimdir!

         Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir

                                  Necip Fazıl KISAKÜREK